Życie Polek w rejencji opolskiej po wybuchu II wojny światowej było niezwykle ciężkie. Aresztowani mężowie, pozbawianie pracy, wywłaszczanie ziemi i konfiskata majątku. Na te i inne szykany i terror narażone były kobiety, które pozostały na Śląsku Opolskim po wrześniu 1939 roku.

Ze źródeł historycznych i publikacji naukowych wyłania się obraz kobiet silnych, dobrze radzących sobie w trudnej rzeczywistości stworzonej przez Niemców. Formy ich walki z okupantem były różne. Jako przykład wskazać można działania Anny Smolki, Zofii Hajduk czy Luizy Jacek-Greguly. Pierwsza z nich uczestniczyła w akcji pomocowej Inspektoratu AK "Skorpion" skierowanej dla rodzin polskich, których żywiciele zostali wywiezieni do obozów koncentracyjnych, druga zajmowała się pracą wywiadowczą przygotowując raporty z dziedziny wojskowości i sytuacji ekonomicznej w rejencji opolskiej, za co została aresztowana i zeslana do Auschwitz. Z kolei trzecia z wymienionych kobiet, Luiza Jacek-Greguła, zorganizowała narzędzia potrzebne do rozkręcenia torów kolejowych, co pozwoliło na wykolejenie pociągów na trasie Racibórz - Kędzierzyn.