Żołnierze Opolskiej Armii Krajowej cz.2
Wiele osób zaangażowanych w konspiracyjną walkę pozostaje anonimowych. Opolszczyzny, gdzie temat ten jest słabo zbadany, a struktury były nadzwyczaj silnie zakonspirowane z obawy przed agenturą, dotyczy to jeszcze bardziej. Tym bardziej warto przypomnieć sylwetki chociaż kilku z nich.
Henryk Hulok – urodził się w Ucieszkowie pod Koźlem dnia 7 czerwca 1911 r. Jego matka – Maria – była sanitariuszką w III powstaniu. Jak wielu powstańczych rodzin Hulokowie wyemigrowali do tej części Śląska, którą włączono do Polski. Służbę Wojskową odbył w 23. Dywizji Piechoty. Pracował w Bibliotece Śląskiej. Mieszkał w Nowym Bytomiu (dziś Rudzie Śląskiej). Gdy rozpoczęła się niemiecka okupacja włączył się w prace organizacyjne Śląskiego Okręgu AK i rozpoczął działalność w konspiracji. Jego zdolności i zapał zostały docenione gdyż wyznaczono go na komendanta Inspektoratu Opolskiego kryptonim „Skorpion” ZWZ-AK. Posługiwał się pseudonimami „Zabrzeski” oraz „Klara”. Był poszukiwany przez gestapo, co przyniosło skutek w postaci aresztowania w lipcu 1943 r. Wówczas po aresztowaniu Leona Powolnego rozbity został cały Inspektorat Opolski Jednak już wcześniej deptano mu po piętach. W 1940 roku w ponownym zakonspirowaniu się pomogła mu żona. W grudniu tego roku zginął komendant Inspektoratu Katowice – Jan Kluza. O rozpoznanie zwłok poproszono Jadwigę Hulokową, która nieprawdziwie zeznała, iż to jej mąż. „Zmarły” przez jakiś czas miał spokój. Małżeństwo Huloków przeżyło wojnę. Henryk zmarł dnia 17.01.1975 i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Opolu-Półwsi.
Serafin Myśliwiec - Pochodził z Brzezia k. Raciborza, gdzie urodził się 29 września 1915 r. Służył w Wojsku Polskim jako podporucznik w 20pp. Z oddziałem brał udział w kampanii wrześniowej, w której walczył na pierwszej linii w okolicach Pszczyny. Został wzięty do niewoli, przebywał m.in. w obozie w Łambinowicach (Labsdorf). Następnie wywieziony do Rzeszy (oflag Neubrandenburg). Z obozu tego uciekł przekupując strażnika. Podjął pracę w betoniarni w Raciborzu w charakterze robotnika. Krótko po powrocie - 10 kwietnia 1940 r. złożył przysięgę organizacyjną przed kpt. Franciszkiem Żymełką w lesie w Brzeziu k. Raciborza. Mianowany został komendantem IV Obwodu Zewnętrznego, wchodzącego w skład Inspektoratu Rybnickiego o kryptonimie „Żyrafa”. Obwód ten obejmującego powiaty raciborski, kozielski oraz Krapkowice (kryptonimy „Renifer”, „Kadzidło"). O skuteczności jego pracy może świadczyć nie tylko fakt, że szybko zbudował sztab obwodu, ale także to, że jego placówki znajdowały się w około stu miejscowościach i wioskach. Co więcej zaangażowanych były w konspirację około dwóch i pół tysiąca osób. Chwycić za broń w wypadku powstania zdecydowana była już grupa ok. 5 tysięcy Polaków! W lecie 1943 r. zorganizował nawet drużynę partyzancką. Wysiłki te zostały docenione, gdy dnia 19 lutego 1944 r. awansowany został do stopnia porucznika. „Krwawnik” vel „Adam Rajski” – tak nazywano go w konspiracji – nie lekceważył też pracy propagandowej. Wraz z Józefem Gawliczkiem, ps. „Ryś” i Alojzym Świerczkiem, ps. „Rozchodnik” odpowiadała za redakcję i kolportaż pisma „Nad Odrą czuwa straż”. W lipcu 1944 r. Myśliwiec wpadł w ręce Niemców. Zimnej krwi i niebywałej determinacji zawdzięcza on, że nie podzielił losu innych AK-owskich dowódców Opolszczyzny. Mimo skucia kajdankami i ścisłej kontroli dwukrotnie umknął gestapowcom i do końca wojny walczył z hitleryzmem.
Jan Łuczkowski – przyszedł na świat w okolicach Opoczna w roku 1911. Od 1936 r. służył w Wojsku Polskim. W konspiracji pełnił funkcję kierownika Podobwodu Praszka. Następnie, w okresie od grudnia 1941 roku do lutego 1942 roku, był komendantem Obwodu Wieluń. W tej roli kierował m.in. prowadzeniem akcji „N” w obwodzie. Następnie stanął na czele „Grupy Panew”. Część badaczy twierdzi, że stał on na czele grupy partyzanckiej „Kasztany”, jednak z uwagi na jej podległość organizacyjną Inspektorowi Katowickiemu wydaje się to mało prawdopodobne. Północ Opolszczyzny, gdzie powstawała Grupa „Panew” była miejscem przenikania się struktur AK-owskich, różnej proweniencji. Działały to obok siebie grupy autochtoniczne (Inspektorat „Skorpion”, a potem „Wysiółek” czyli Obwód Zewnętrzny Kluczbork Inspektoratu Katowickiego) oraz złożone z przybyłych tu – głownie - robotników przymusowych. Wokół tych drugich budował strukturę „Narocz”. W 1943 r. grupa osiągnęła liczebność blisko 700 osób. Ponieważ byli to jednak robotnicy przymusowi i uciekinierzy, a więc osoby pod stałym nadzorem władz niemieckich, trudno było prowadzić energiczną pracę konspiracyjną. Zmieniło się to wiosną 1944 r., gdy „Panew” nawiązała kontakt z kolejarzem z Jełowej, który posługiwał się pseudonimami „Piekorz” i „Masorz”, a który jak się okazało stał na czele licznej grupy miejscowych – dawnych powstańców śląskich. Niektórzy badacze twierdzą, iż byli to ludzie wcześniej związani z rozbitym Inspektoratem Opolskim ZWZ-AK. Ten dopływ ludzi, według szacunku, nawet 600 autochtonów, pozwolił rozwinąć się grupie terenowo oraz liczbowo zbliżając się do stanu blisko 2 tysięcy konspiratorów w szczytowym momencie. Łuczkowski został aresztowany w listopadzie 1944r. na ulicach Kluczborka. Przewieziony do więzienia w Opolu, a potem do Wrocławia. Tam zamordowano go 20 stycznia 1945 r.